KORONAWIRUS

Nadzór epidemiologiczny trwa 14 dni i dotyczy osób, które nie miały bezpośredniego kontaktu z nosicielem lub osobą chorą, jednak mogły na przykład pracować w budynku, w którym przebywał nosiciel koronawirusa. Takim osobom służby sanitarne zalecają maksymalne ograniczenie kontaktów z innymi osobami oraz ograniczenie do minimum wyjść z domu. Muszą one kontrolować swój stan zdrowia, między innymi dwa razy dziennie mierzyć sobie temperaturę, a w razie niepokojących objawów skontaktować się z sanepidem.

https://wsse.rzeszow.pl/aktualnosci/koronawirus-sars-cov-2-wojewodztwo-podkarpackie-aktualna-informacja uaktualniana codziennie o 16

Kwarantanna dotyczy osób zdrowych, o których wiadomo, że miały bliski kontakt z osobami zakażonymi lub podejrzanymi o zakażenie koronawirusem. Od 15 marca obowiązkową kwarantanną objęte są wszystkie osoby wracające z zagranicy. Taka osoba przez dwa tygodnie (liczone od chwili ostatniego kontaktu z zakażonym lub dnia powrotu z zagranicy) ma całkowity zakaz wychodzenia z domu - nawet gdy czuje się dobrze i nie przejawia żadnych objawów choroby. Dotyczy to również wizyt u lekarza, wyjść do sklepu, spacerów w psem. U osoby odbywającej kwarantannę zakazane są również odwiedziny. Gdy taka osoba poczuje się gorzej, szczególnie jeśli pojawi się gorączka, kaszel, problemy z oddychaniem, powinna natychmiast zawiadomić telefonicznie stację sanitarno-epidemiologiczną lub zgłosić się bezpośrednio do oddziału zakaźnego lub obserwacyjno-zakaźnego szpitala.
Kara za złamanie kwarantanny wynosi 30 tysięcy złotych.

Kwarantanna domowa narzucona przez sanepid trwa 14 dni. O pozostanie w domu i poddanie się kwarantannie domowej mogą zostać poproszone osoby:

• które w ciągu ostatnich dni były zagranicą,
• które miały bliski kontakt z osobą, u której stwierdzono zakażenie koronawirusem (chodzi o kontakt z przypadkiem potwierdzonym lub przypadkiem prawdopodobnym), przy czym za bliski kontakt uznaje się spędzanie 15 minut w odległości dwóch metrów od zarażonej osoby;
• pracowały w placówce, w której leczono pacjentów zakażonych koronawirusem lub odwiedzały osoby znajdujące się w takich placówkach.

O kwarantannie zawsze decyduje lekarz. Jednak dla osób wracających z zagranicy jest ona obowiązkowa.

Podczas kwarantanny nie wolno:

• wychodzić z domu, nawet do sklepu. 
• spotykać się z innymi osobami (nie wolno zapraszać gości!), a jeśli jest to niemożliwe, bo są inni domownicy, należy zachować bezpieczny odstęp wynoszący przynajmniej 2 m.  

Podczas kwarantanny pomieszczenia, w których przebywamy powinno być często wietrzone. Codziennie należy mierzyć temperaturę (minimum dwa razy dziennie) i obserwować, czy nie występują inne objawy.

Za złamanie kwarantanny domowej grozi 30 000 zł.

Dla osób przebywających w kwarantannie powstała aplikacja, która ułatwia i usprawnia przeprowadzenie obowiązkowej kwarantanny w warunkach domowych.

Epidemia SARS 2002-2003

SARS to zespół ciężkiej ostrej niewydolności oddechowej. Pierwszy przypadek zakażenia wirusem SARS zdiagnozowano pod koniec 2002 roku w prowincji Guangdong, na południu Chin.

Jednak chińskie władze bardzo długo starały się ukryć chorobę, a WHO zostało poinformowane o sprawie dopiero w lutym 2003. Wcześniej jednak choroba trafiła do Hong Kongu, Wietnamu i Tajlandii, a tamtejsi lekarze szybko zorientowali się, że nie mają do czynienia ze zwykłym zapaleniem płuc.

Choroba rozprzestrzeniała się jednak błyskawicznie, a brak informacji sprawiał, że nie wdrożono procedur zapobiegawczych. Trafiający do szpitali pacjenci zarażali kolejne osoby i pracowników szpitali, którzy, nieświadomi zagrożenia, przekazywali wirusa swoim bliskim.

Dopiero w marcu 2003 WHO poinformowało służby medyczne na całym świecie o ryzyku epidemii, wprowadzono też obowiązkowe badania ochronne u podróżujących do Azji i kwarantannę. Zamykano kolejne szkoły i urzędy. Wszystko to jednak działo się znacznie za późno, za co obwiniano chińskie władze. Szybko bowiem stało się jasne, że choroba przenosi się drogą kropelkową a ludzie, podróżując i przemieszczająca się, zarażają się jeden od drugiego.

Objawy SARS przypominają objawy grypy: gorączka, osłabienie, bóle mięśni, kaszel, silne duszności. Pacjenci wymagają często podłączenia do respiratora i natychmiastowej izolacji.

W sumie w latach 2002 i 2003 na SARS zachorowało ponad 8096 osób, 774 z nich zmarły.

Pandemia świńskiej grypy 2009-2010

Prawdziwa pandemia spowodowana tzw. świńską grypą wstrząsnęła światem w 2009 i 2010 roku. Nowa – w tamtym czasie – mutacja wirusa A/H1N1 po raz pierwszy pojawiła się w Meksyku na przełomie marca i kwietnia 2009, niemal natychmiast powodując śmierć chorujących osób.

Mimo natychmiastowej reakcji władz, zamykania instytucji publicznych i masowej akcji szczepień, wirus rozprzestrzeniał się błyskawicznie, tylko w ciągu pierwszego miesiąca zmarło z jego powodu 159 osób. Świńska grypa pojawiła się w USA, Kanadzie, jeszcze w kwitnieniu trafiła też do Europy, Azji, Afryki, Australii i obu Ameryk.

Choć wirus świńskiej grypy był znany już w latach 30 XX wieku, nie stanowił on zagrożenia dla ludzi. Dopiero w 2009 roku mutacja szczepu H1N1, do którego zalicza się także tradycyjną grypę, w połączeniu z grypą świń dała śmiertelnego wirusa A/H1N1.

Reakcja WHO była natychmiastowa: 11 czerwca 2009 ogłoszono szósty stopień zagrożenia chorobowego, czyli pandemię. Utrzymywano go do sierpnia 2010.

Świńska grypa objawia się podobnie, jak grypa sezonowa: dreszczami, bólem mięśni, gorączką, kaszlem i bólem gardła, zasłabnięciami i ogólnym osłabieniem. Profilaktyka jest taka sama, jak przypadku pozostałych tradycyjnej grypy: mycie rąk ciepłą woda z mydłem, szczególnie, po pobycie w miejscach publicznych, unikanie kontaktu z chorymi na grypę i wzmożona higiena.

Epidemia Eboli 2013-2016

Choć gorączka krwotoczna Ebola znana była w krajach Afryki od lat 60. XX wieku, prawdziwa epidemia choroby wydarzyła się stosunkowo niedawno.

Pierwszym przypadkiem, który zapoczątkował tę epidemię był dwuletni chłopiec z Gwinei, który przed śmiercią, w grudniu 2013, zaraził kilkoro swoich bliskich. Od nich zarazili się członkowie personelu medycznego, a potem ich rodziny. Choroba rozprzestrzeniała się błyskawicznie, dając typowe objawy: wysoką gorączkę, wymioty, biegunkę, szybką utratę sił i wysoką śmiertelność. 23 marca 2014 władze Gwinei poinformowały WHO o epidemii na skalę kraju. Choroba szybko rozprzestrzeniała się na kolejne państwa: Liberię, Sierra Leone, Senegal, Kongo i inne.

We wrześniu 2014 ebola pojawiła się w USA, w październiku w Hiszpanii, jednak w sumie do Europy trafiły tylko pojedyncze zakażone osoby, jedna z nich zmarła. Epidemia objęła głównie obszar Afryki Zachodniej. Do końca 2015 roku zachorowało ponad 28 tysięcy osób, ponad 11 tysięcy zmarło.

Na początku 2016 roku WHO poinformowało, że epidemia wirusa Ebola na terenie Gwinei została opanowana, choć służby medyczne krajów Afryki wciąż borykają się z tą chorobą, której nasilenie okresowo wzrasta. Jest ona przenoszona przez zwierzęta (głównie nietoperze), najłatwiej zarazić się wirusem przez kontakt z ich krwią czy płynami ustrojowymi, Zainfekowany człowiek – przez krew i inne płyny ustrojowe – jest w stanie w łatwy sposób zarazić inne osoby.

Wirus ebola charakteryzuje się bardzo wysoką śmiertelnością i łatwym rozprzestrzenianiem, więc wymienia się go, jako jedną z broni biologicznych o największym potencjale terrorystycznym. Wciąż nie udało się stworzyć szczepionki przeciw wirusowi gorączki krwotocznej i jest to uznawane za jedno z najważniejszych wyzwań współczesnej medycyny.